Nietypowy mieszkaniec polskich lasów

Szakale niewątpliwie kojarzą się z krajobrazami bardziej egzotycznymi, na przykład afrykańskimi. Jest to zwierzę, które można było zobaczyć jedynie w telewizji i podczas zagranicznych wypraw. Teraz jednak może zdarzyć się, że w czasie leśnej wycieczki drogę przetnie dziwne zwierzę. Trochę przypomina lisa, trochę psa czy wilka. Minie Cię cicho, może trochę płochliwie, popędzi dalej przed siebie, zostawiając Cię samego, byś miał chwilę na przemyślenie tego nietypowego spotkania.

Możemy wyróżnić trzy gatunki szakala: szakal złocisty, szakal czaprakowy i szakal pręgowany. Występują one zarówno na terenie Afryki, Azji jak i Europy. Istnieje jeszcze jeden, znacznie uboższy, z powodu epidemii wścieklizny w 2003 roku, z przedstawicieli – szakal etiopski, który występuje jedynie na terenie Etiopii.

Gatunkiem, który zawitał w naszym kraju jest szakal złocisty. Wcześniej występował na w Ukrainie, Białorusi i w Niemczech, w 2015 pojawiły się pierwsze pogłoski o tym, że był widziany na terenie Polski. Z czasem było ich coraz więcej i można powiedzieć, że prawdopodobnie zadomowił się u nas na dobre.

Jest nieco podobny do wilka, chociaż dużo od niego mniejszy. Zwykle jego masa nie przekracza wagi 20 kg. W kłębie mierzy do 0,5 m, długość ciała to zwykle 1 m, do tego jeszcze ogon długi na 20 cm. Z pyszczka bardziej podobny do lisa. Grzbiet jest ciemniejszy, brzuch zdecydowanie jaśniejszy, a boki pokryte są brązowo-rudą sierścią. Zwykle jego ulubionymi terenami są trawiaste równiny. Dni spędza w wykopanej samodzielnie lub też zajętej po innym zwierzęciu norze, aktywny jest natomiast wieczorem i po zmroku. Szakale łączą się w pary na całe życie, lub też prowadzą bardziej samotniczy tryb życia, bardzo rzadko łączą się w większe grupy, aby wspólnymi siłami przetrwać. Są stworzeniami bardzo terytorialnymi. Oznaczają swój teren, aby odstraszyć niechcianych obcych, a także dać znać przyjaznym osobnikom o swojej obecności.

Można powiedzieć, że szakale są wszystkożerne. Same polują na mniejsze ssaki,, gryzonie, a nawet żaby, żmije, jaszczurki czy gniazdujące na ziemi ptaki. Nie pogardzą także owocami czy padliną, którą pozostawił większy drapieżnik. Są to zwierzęta, które w żaden sposób nie zagrażają człowiekowi, jeżeli ten nie da im odczuć, że są w niebezpieczeństwie. Są płochliwe i w razie zagrożenia, gdy mają taką możliwość, po prostu uciekają.

Szakale są zwierzętami niezwykle rodzinnymi. Starsze osobniki, które pozostały z rodzicami, bardzo często opiekują się młodszym rodzeństwem, co zdecydowanie zwiększa szansę na przetrwanie. Matka z młodymi zmienia kryjówkę średnio co dwa tygodnie, aby w ten sposób uchronić potomstwo przed innymi drapieżnikami. W jednym miocie zwykle pojawia się od dwóch do czterech młodych, chociaż zdarzają się przypadki, gdy pojawia się aż sześć maluchów. Przez pierwsze dziesięć dni swojego życia są ślepe i wymagają bardzo troskliwej opieki. Po ukończeniu trzy tygodnie w końcu opuszczają norę, aby móc się bawić i uczyć. Przez pierwsze dwa miesiące są karmione przez matkę, a po trzech uważnie przyglądają się polującym rodzicom. Gdy skończą pół roku, stają się już niemal całkowicie samodzielne i zdobywają pokarm na własną łapę. Szakale na wolności dożywają maksymalnie 10 lat. W niewoli natomiast najstarsze osobniki mogą mieć nawet 15 lat.

Istnieje bardzo duża szansa, że nim dostrzeżemy szakala, to najpierw go usłyszymy. Okazuje się, że są to bardzo hałaśliwe stworzenia, które komunikują się ze sobą za pomocą wycia i ujadania.

Wciąż nie do końca wiadomo, jakie skutki będzie miała ta przeprowadzka na nasze tereny. Bardziej możliwa do określenia jest jej przyczyna, którą mogą być zmiany klimatyczne i wędrówki w poszukiwaniu jedzenia. Dla miłośników przyrody z całą pewnością jest bardzo ciekawym wyzwaniem. W końcu widok dziko żyjącego szakala to nie lada przeżycie.

Auto: Agnieszka Wojcieszek Data publikacji: 3 października 2017 Dodano w kategorii: WYDARZENIA