Chabrowy szelest skrzydeł

Wiosna w pełni, a zbliżające się lato jest znakiem coraz dłuższych, cieplejszych dni, pełnych rozkwitającej zieleni. Jest to czas, w którym do życia budzą się wszelkiego rodzaju zwierzęta, w tym również owady, na które zwykle nie zwracamy uwagi, chyba, że wchodzą nam w szkodę. A przecież wiosna i lato to idealny czas, by wolne chwile spędzać na dworze. Czemu więc nie poszukać w sobie odkrywcy i odnaleźć cuda, które, choć na pozór pospolite, są jednocześnie tak niezwykłe

Motyle to niezwykle delikatne stworzenia. Pewnie niemal każdy z nas w dzieciństwie bawił się w łapanie tych małych owadów, by później wypuścić je na wolność. Na palcach pozostawał pył, który można uznać wręcz za magiczny. Zupełnie taki, jakim mogłyby się posługiwać wróżki, gdyby tylko istniały.

Modraszek ikar należy do rodziny modraszkowatych. W Polsce możemy spotkać aż 59 różnych gatunków z niej pochodzących, a ikar jest tym najbardziej pospolitym. Wcale to jednak nie oznacza, że nie jest godny uwagi. To niewielkie, bo osiągające zaledwie 3,5 cm rozpiętości skrzydeł stworzenie, przypomina żywcem wyjęte z baśni. A wszystko zawdzięcza swojemu przepięknemu ubarwieniu, od którego właśnie wywodzi się jego nazwa. Modry, czyli niebieski pyłek, którym obsypane są jego skrzydełka z całą pewnością mogą wzbudzić zachwyt. Piękno to możemy podziwiać już od początku czerwca, aż do końca sierpnia, a czasem nawet do połowy września. Samice znacznie różnią się od samców, a ich cechą wspólną jest jasnobrązowa lub kremowa spodnia część skrzydeł. Na obrzeżach znajdują się pomarańczowe kropki, czarny „margines” i biała, bardzo postrzępiona obwódka. Odwłok porośnięty jest białym „futerkiem”. To, po czym można odróżnić samicę od samca to nasycenie błękitnej barwy na górnej części skrzydeł. Samce niemal zawsze pokryte są kobaltowym pyłkiem, który lśni w słońcu w fioletowych odcieniach. Futerko porastające odwłok również przybiera głęboką, niebieską barwę. Samiczki modraszka są zwykle brunatne, tylko w niewielkim stopniu skrzydełka są zabarwione na niebiesko. W obu przypadkach górna część skrzydełek również ma białą obwódkę, oddzieloną od reszty czarną, ostrą linią. Czółka na głowie zakończone są buławką, co jest bardzo charakterystyczne dla motyli dziennych. W ciągu całego „sezonu” możemy napotkać dwa pokolenia modraszków. Jedno jest majowe, drugie natomiast sierpniowe. Żywią się one głównie nektarem takich roślin jak komonica, kończyna i wyka.

Najbardziej niezwykłe są gąsienice ikara, które wykluwają się z jaj złożonych pojedynczo na kwiatach przez samicę. Są one całe zielone, z pojedynczym, czarnym paskiem przebiegającym przez grzbiet oraz dwoma białymi po bokach. Zdarza się, że współpracują one z mrówkami, które szczególnie upodobały sobie słodką wydzielinę produkowaną właśnie przez gąsienice modraszka. W zamian za dostęp do pokarmu, mrówki bronią je przed drapieżnikami. Czasem też zdarza się, że gąsienice żyją w mrowisku i odżywiają się larwami mrówek. Wykształciły również własną broń, którą z większymi zwierzętami, które mogłyby zechcieć je pożreć. W myśl zasady, że jesteś tym, co jesz, gąsienice odżywiają się komonicą, której substancje odpowiadające za gorzki smak przenikają do ciała gąsienicy i sprawiają, że staje się ona po prostu niesmaczna dla potencjalnych drapieżników.

Gdy dorośliśmy, utraciliśmy zdolność do doszukiwania się piękna w małych rzeczach. W codziennej gonitwie zapominamy o tym, że wcale nie trzeba iść do galerii sztuki, aby zobaczyć coś naprawdę pięknego. Czasem wystarczy spacer na łąkę i otwarcie się na uroki natury. Rozejrzyjmy się uważnie, a na pewno odnajdziemy pięknego, modrego motyla, skrytego wśród wysokich traw, który może stanowić zaledwie wstęp do dalszych, coraz to ciekawszych poszukiwań.

Auto: Agnieszka Wojcieszek Data publikacji: 20 kwietnia 2017 Dodano w kategorii: WYDARZENIA