EDUKUJEMY POKOLENIA
ABY RAZEM TWORZYĆ DOBRE ŚRODOWISKO
EGZEKWUJEMY PRAWA
ZWIERZĄT GOSPODARSKICH
CHRONIMY
ZAGROŻONE GATUNKI
Anoreksja (Anorexia nervosa; jadłowstręt psychiczny) jest zaburzeniem z grupy specyficznych, najczęściej występującym u kobiet (90-95% przypadków), największe ryzyko zachorowania na anoreksję występuje między 14 a 20 rokiem życia. Za kryteria choroby (wg klasyfikacji ICD 10) uważa się spadek masy ciała poniżej 17,5 punktów BMI, w przypadku, kiedy wynika on z postępowania narzuconego przez samego chorego. Najczęstszymi przyczynami zachorowań są czynniki osobowościowe, jak bardzo wysoki poziom aspiracji lub tłumionej agresji, jednak nie są one jedyne. Do popadnięcia w anoreksję może przyczynić się dominująca matka, przy wycofaniu się ojca z roli dziecka i zbyt sztywnych relacji wewnątrz rodziny opierających się głównie na przywiązaniu. Biologiczne powody to zaburzenia w zakresie steżęń neuroprzekaźników.
W jadłowstęcie psychicznym charakterystyczne jest zjawisko błędnego przekonania o włanym wyglądzie i uważanie się za osobę otyłą i lęk przed przybraniem na wadze, bez potwierdzenia w rzeczywistości. Anoreksji towarzyszą zaburzenia endokrynologiczne (np. problemy z miesiączkowaniem) i liczne objawy somatyczne, jak szybko postępujące wyniszczenie organizmu, zmiany dermatologiczne czy zaburzenia sercowo-naczyniowe. Do objaw psychicznych anoreksji zaliczamy obsesyjne myślenie o jedzeniu, chęć przejęcia kontroli nad głodem oraz zniekształcony obraz własnego ciała. Anoreksja niestety zbiera okropne żniwa. Według statystyk, prawie co piąta osoba cierpiąca na anoreksję umiera z powodu wyniszczenia organizmu (głównie przez niewydolność krążenia lub zaburzenia elektrojelitowe), przy 15% wyzdrowień. Jadłowstrętowi psychicznemu towarzyszą zaburzenia na tle lękowym, zaburzenia depresyjne oraz obsesyjno-kompulsyjne. Te ostatnie mogą być rozumiane jako mechanizm obronny chorej przed regresją do wcześniejszych faz rozwoju psychoseksualnego. W tej niewielkiej grupie chorych, mogą być one ofiarami utraty rozróżnienia ja-obiekt, jednak są to przypadki skrajne. Dla anoreksji charakterystyczna może być również deseksualizacja i brak kontroli w każdym spektrum życia poza posiłkiem. Dlatego też często może być to przyczyna dla której anorektyczki odmawiają jedzenia posiłków, będąc do nich nakłaniane. Posiłek jest bowiem jedyną rzeczą, nad którą tę kontrolę sprawują. Depresja bardzo rzadko poprzedza zaburzenia odżywiania, z reguły jest ich wynikiem, najczęściej występuje w bulimicznej odmianie anoreksji i bulimii. Jest efektem wtórnym do poczucia utraty kontroli, bezradności. Jej wzorzec jest inny niż w powstaci depresji „czystej”. Przy leczeniu najistoniejsza jest pscyhoterapia, w niej zaś motywacja pacjenta. W niektórych przypadkach wymagane jest leczenie szpitalne (kiedy masa ciała spadła zbyt nisko lub organizm jest zbyt wyniszczony). Niesamowicie istotna zarówno w leczeniu jak i profilaktyce jest edukacja w temacie odżywiania oraz korekta objawów psyhopatologicznych (jak samoocena i obraz ciała). Nierzadko przydatna jest terapia rodzinna
