100g słodkości

Lotopałanka. Nazwa tego zwierzaka jest równie słodka jak jego wygląd. Te mierzące do trzydziestu centymetrów torbacze są pokryte gęstym, mięciutkim futerkiem, najczęściej szaro-popielatej barwie z charakterystyczną, długą czarną pręgą biegnącą wzdłuż grzbietu aż do nasady ogona.

Ciekawą cechą tego gatunku jest zrośnięciedrugiego i trzeciego palca stopy (tzw. syndaktylia) które tworzą grzebyk do przeczesywania sierści. Cała stopa ma bardzo duży stopień rotacji, co również jest wynikiem przystosowania do nadrzewnego trybu życia. Podobnie jak wiewiórki lotopałanka bez problemu może schodzić z pnia drzewa głową w dół. Mają bardzo duże oczy, które zapewniają im precyzyjne, stereoskopowe widzenie. Mają pionowe źrenice, jednak bardzo ciemna tęczówka uniemożliwia ich dostrzeżenie.

Występują naturalnie na ternie Australii oraz Nowej Gwinei. Gdybyś kiedyś przypadkiem przechodził się Australijskim lasem deszczowym w celu spotkania takiego małego cudu natury, szukaj w drzewach. Dosłownie.

Lotopałanki zamieszkują dziuple. Tworzą rodziny, w których występuje nawet do dziesięciu dorosłych osobników oraz ich młode w trakcie karmienia. Na każdą taką grupę przypada jeden silnie dominujący samiec. Taki samiec alfa. Lotopałanki, jak już ustaliliśmy są supersłodkie ale niech nie zwiedzie Cie ich wygląd. W przypadku wtargnięcia na ich teren potrafią stoczyć bardzo zaciętą walkę w obronie swojej własności. Jest to jednak jeden z tych gatunków, który skorzystał na kontakcie z człowiekiem. Te małe cwaniaczki czają się na przedmieściach, parkach miejskich a zwłaszcza na terenach, gdzie uprawiane są rośliny owocowe. Bardzo szybko przystosowują się do zmian środowiskowych.

W hodowli są to zwierzęta bardzo wdzięczne, kontaktowe, przyjazne ale też płochliwe. Pod wpływem strachu lub poczucia zagrożenia wydają z siebie bardzo donośne okrzyki. Nie mają też zahamowań do atakowania palców nieostrożnego opiekuna. W początkowych kontaktach z człowiekiem są zadziorne, jednak przy zapewnieniu im odpowiednich warunków hodowlanych, jedynie kwestią czasu jest ich przyzwyczajenie się do właściciela, co rzutuje na brak jakichkolwiek zachowań stresowych ze strony tych prześlicznych ssaków.

Zarówno na wolności jak i w warunkach hodowlanych, lotopałanki są zwierzętami nocnymi. Przejawiają co prawda aktywność w ciągu dnia, jednak o wiele mocniej lubują się w świetle księżyca niż słonecznym. W warunkach naturalnych lotopałanki żywią się owadami, sokami roślinnymi i owocami. W przypływach euforii potrafią upolować jednak gekona czy splądrować ptasie gniazdo – a takie niepozorne!

Jako właściciel takiego pupila musisz wiedzieć, że nie istnieje coś takiego jak za duże terrarium dla lotopałanki. Istnieje natomiast minimum. Dla trzech słodziaków jest to 100x50x80cm. Terrarium może być szklane lub z płyty meblowej. Alternatywą może być klatka dla wiewiórek, należy jednak uważać by odległości między prętami nie były zbyt duże, ponieważ lotopałanki potrafią przeciskać się przez nawet bardzo ciasne jak dla nich szczeliny. Do terrarium warto włożyć możliwie jak największa ilość konarów, gałęzi, patyków itd. Warto zadbać również, by było ono wysokie, jak najbardziej przypominające środowisko naturalne. Lotopałanki uwielbiają się wspinać, jednak w odróżnieniu od innych sobie podobnych zwierząt robią to powoli, jakby myśląc nad każdym kolejnym ruchem. Jeśli chodzi o żywienie hodowlane, należy zapewnić im jak najbardziej urozmaiconą dietę, bogatą w białko, jednocześnie ograniczającą ilość tłuszczy, gdyż lotopałanki w warunkach hodowlanych mają tendencje do nadwagi. Można podawać im żywe owady, im bardziej ruchliwe, tym lepiej, gdyż stymuluje to zachowania łowieckie. Najlepiej przyswajalne to: larwy mącznika, karaczany, świerszcze, szarańczaki. Dodatkowo saszetki mięsne, czy lekko rozmoczoną karmę dla kotów. Lotopałanki uwielbiają również gotowane mięso drobiowe lub indycze oraz gotowane na twardo jaja czy słodkie, soczyste owoce takie jak:mango, banany, arbuzy, melony, truskawki, maliny, drelowane dojrzałe śliwki różnych gatunków, przejrzałe jabłka i gruszki. Należy pamiętać, że produkty roślinne powinny stanowić 50% ich diety. Ze względu na zagrożenie niedoboru wapnia należy suplementować witaminy mineralne wysokiej jakości. W kontakcie z innymi zwierzętami lotopałanki mogą nabyć pewne pasożyty, np. pchły. Zaleca się unikać kontaktu lotopałanek z innymi zwierzętami domowymi. Lotopałanki są stadne, w przypadku samotności wykazują przejawy autoagresji lub apatii, braku apetytu, większą wrażliwością na choroby. Są to zwierzęta, które zupełnie jak ludzie, nie mogą żyć w samotności. Dlatego zaleca się trzymanie razem przynajmniej dwóch osobników, o ile nie są to dwa samce.

Auto: Agnieszka Wojcieszek Data publikacji: 12 października 2017 Dodano w kategorii: WYDARZENIA